Saflığını Elinden Aldılar Ya Vicdanını?

  Oynandı bir kere...

  Geri geldiğinde eskisi gibi saf olmayacak duygularım. Bunu bile bile yaşamak zorunda olmak, insanlara duygularım varmış gibi davranmak ve böyle bir ömür yaşamak. Ne çare her zaman ki gibi ''Acı Gerçekler'' deyip kabullendim başıma gelen her şeyi. 

  Hayatın bir köşesinde tutunmaya çalışırken, bütün zorluklara göğüs germeye, hayatın sözde ''cilve'' dediği kazıkları yerken, saf duygularımı geri kazanma isteğim, erişilmeyecek bir ciğer halinde gözümün önünden kayıp gitti. 

  Tertemizdim oysa, dünyaya gözlerimi ilk açtığımda, ciğerlerime aldığım ilk nefesle ağladığım gün. Kim bilirdi ki daha dünyaya gelir gelmez gözyaşı dökeceğimizi. Kirlenmişti bir kere akıp giden gözyaşlarımla beraber duygularım. Bunu yapan kendine ''insan'' deyip, kendi ırklarıyla birlikte yaşamaya devam etti. Belki de o da bu düzene benim düştüğüm gibi düşmüş, birileri de onu kandırıp bütün saflığını elinden almıştı. Fakat kim gelirse gelsin alamayacağı tek şeyi vardı bizlerin. ''Vicdan''. Onu kim alıp götürmüştü. Kabullenemediğimizde saf duygularımızın tamamen elden gittiğini, onuda biz yok etmiştik. Ya ben? Başıma gelenleri kabul etmiş, gözyaşlarımı içime akıtarak vicdanımın beni terk etmesine neden izin vermiyordum. Bunu asla yapamayacağımı bildiğim halde bile, darbe üstüne darbe yerken hep vazgeçmiştim aldığım karardan. Ölene kadar vicdanımı ruhumda saklayacak, ne kadar kötü olursam olayım, asla kimseye bana yapılanı yapmayacaktım. 

  Bu düzene öyle bir ayak uydurdum ki; ''aşk''ı cinsel dürtülerini tatmin etmek isteyen insan topluluğu ile birlikte yaşıyordum. Her an duyduğum yalanlar, binlerce güzel iltifatlar ve bedenime sahip olmak için, kendisini köle yerine bile koyan insanlar. Ya sende bunların arasına gireceksin, yada her şeyden kendini soyutlayıp, ara sıra o insanlar gibi davranıp, bunu kendine bile söylemeyeceksin. Seçim hakkı bu sefer bana aitti, seçimimi yapıp onlardan soyutladım kendimi. Arada sırada kendime bile söyleyip kabul edemediğim, o insanlar gibi davranıyor, sonrasında hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam ediyordum.

  Bir gün anlayacaktım ki, zaman öyle bir tekme atacak ve bir daha ne yerimden kalkabileceğim, nede birileri elini uzatacak ve o zaman iş işten çoktan geçmiş olacak...